Warunkiem, by odbudowa protetyczna na implancie była zarówno estetyczna, jak i sprawna funkcjonalnie, konieczne jest stworzenie starannego planu leczenia i projektu uzupełnienia protetycznego. Protetyk musi dokładnie oszacować ilość miejsca potrzebną dla uzupełnienia oraz tkanek miękkich w procesie ich regeneracji. Jest ona kontrolowana przez trójwymiarowe położenie implantu, jako że głębokość jego osadzenia warunkuje idealną długość korony. Podczas ustalania pozycji implantu, klinicysta powinien wziąć pod uwagę biologiczne aspekty niezbędne do zapewnienia prawidłowej integracji uzupełnienia z tkankami twardymi i miękkimi pacjenta. Uzupełnienie powinno być pierwszym zagadnieniem rozważanym w planie leczenia. Ponadto, klinicysta powinien uzmysłowić sobie, iż odległość pomiędzy konturem przyszyjkowym planowanej odbudowy, a poziomem kości będzie dyktować sposób, w jaki należy przeprowadzić postępowanie chirurgiczne i protetyczne.
Ukończone uzupełnienie powinno naśladować zastąpiony ząb zarówno pod względem estetycznym, jak również funkcjonalnym i zapewniać harmonię struktury dziąsła. Zenit dziąsła (najbardziej dowierzchołkowy punkt tkanek miękkich) znajduje się dystalnie w stosunku do długiej osi przyśrodkowych siekaczy i kłów szczęki. W przypadku siekaczy bocznych szczęki, znajduje się on w przedłużeniu osi długiej zęba, około 1mm dokoronowo w stosunku do siekacza centralnego i kła.
Powodzenie postępowania może zostać określone z wykorzystaniem systemu oceny estetycznej. Uwzględnia on niezmienność różowej i białej estetyki. W celu zachowania tej pierwszej, kość musi pozostać stabilna, aby zapewniać stabilne podparcie tkankom miękkim. Poziom tkanek miękkich wokół pojedynczego implantu w przednim odcinku szczęki ulega wpływom wielu czynników, na przykład poziomowi kości przegród międzyzębowych.
Brodawka międzyzębowa jest obecna, gdy odległość pomiędzy punktem stycznym, a szczytem kostnej przegrody międzyzębowej wynosi mniej niż 5mm. Poziom tkanki kostnej od strony policzkowej, angulacja implantu, wysokość przegród międzyzębowych, głębokość platformy implantu oraz poziom kości może także wpływać na poziom miękkich od strony policzkowej.
Różni autorzy przedstawiają zróżnicowane wskazówki w celu uzyskania wysoce estetycznego efektu odbudowy protetycznej na implantach. Skupiają się one na idealnym umiejscowieniu implantu oraz na optymalnym użyciu konturu przyszyjkowego jako punktu odniesienia. Pierwszym etapem postępowania powinno być ustalenie płaszczyzny okluzyjnej lub brzegów siecznych. Kolejnym krokiem jest określenie konturu przyszyjkowego planowanej odbudowy, a następnie zmierzenie odległości pomiędzy nim, a poziomem pozostałej kości.
W celu zapewnienia poprawnej szerokości biologicznej, implant powinien zostać usytuowany w odległości 3mm od konturu przyszyjkowego planowanej korony. Aby zachować bezpieczny margines 1,8-2 mm od blaszki policzkowej i uchronić ją od resorpcji, implant musi zostać umieszczony 2mm podniebiennie/językowo od linii konturu przyszyjkowego. Oba te aspekty biologiczne mogą zostać użyte jako reguła pozycjonowania implantów.
Wszczep może zostać umieszczony na poziomie kości, jeśli znajduje się ona 3mm od konturu przyszyjkowego. W przypadku, gdy znajduje się ona w większej odległości, wskazane jest zastosowanie przeszczepu kości. W przeciwnym wypadku, gdy odległość jest mniejsza niż 3mm, ilość kości powinna zostać zredukowana. W zębodołach poekstrakcyjnych, gdzie poziom przegród międzyzębowych nie przekracza odległości 3mm od brzegu planowanej korony, implant może zostać umieszczony poniżej poziomu kości (bez jej redukcji). W każdym przypadku, wszczep powinien znajdować się 3mm od konturu przyszyjkowego oraz powinny zostać zachowane 2mm
kości od strony policzkowej.
Aspekty biologiczne jako wytyczne pozycjonowania pojedynczego implantu i zasada 3A-2B jest to tematyka studiów implanto-protetycznych, które podjęła lekarz stomatolog implantolog Magdalena Żywicka w Hiszpanii na Uniwersytecie North Carolina. Wiedza, która jest przekazywana przez dra Fernando Rojas-Vizcaya prawidłowemu umieszczeniu implantu w kości po to, aby przyszła odbudowa protetyczna znalazła się w tzw. oknie estetycznym z długoterminowymi współczynnikami przetrwania i sukcesu. A zatem fuzja estetyki i funkcji może być skuteczna w sytuacji spełnienia szeregu warunków o których traktuje program nauczania u dra Fernando Rojas-Vizcaya.